‘Wel even wennen aan die robotstem’

De keuze viel op Alinea. Hoe het dyslexieprogramma werkte was voor Evy en haar moeder in het begin wel even puzzelen. Maar met hulp van Jelle, een klasgenootje met dyslexie, en een telefoontje naar de klantenservice van Dedicon, bleek het eigenlijk minder moeilijk dan gedacht. “Ze lieten zien hoe we met de licentie van school het programma ook op de laptop van Evy konden openen. En hoe we de boeken konden downloaden. Al met al bleek het heel simpel te zijn en was het zo geregeld.”

Meeleesbalkje en robotstem

“Eigenlijk mooi dat dit er is! Wat je ziet is dat het schoolboek gewoon 1-op-1 wordt getoond op het beeldscherm. En terwijl er een meeleesbalkje meeloopt met de tekst, wordt de gemarkeerde tekst ook voorgelezen. Dat is dan wel een robotstem. Dat vond Evy in het begin heel gek en daar moest ze wel even aan wennen. Soms doen we dat hier thuis ook wel eens na en dan moeten we er ontzettend om lachen.”

Ook voor Astrid en haar man Sander was het wennen. “Want, moesten we nu telkens samen met Evy achter de computer zitten, of wanneer laat je het haar alleen doen? Is ze dan nog wel met haar huiswerk bezig of gaat ze bijvoorbeeld filmpjes kijken? Voor Evy was het juist heel belangrijk dat ze ongestoord kon oefenen en huiswerk kon maken, zonder dat haar broertje en zus haar telkens afleidden. Dus toen hebben we een bureau gekocht, voor op haar slaapkamer. Die had ze nog niet. En Sander heeft de internetkabel doorgetrokken.”

Luister hier naar een fragment waarin Astrid vertelt over het dyslexieprogramma:

Hoopvol

Hoewel het maken van schoolopdrachten in het begin nog niet sneller of beter ging, bleef Astrid wel hoopvol. “Evy moest natuurlijk eerst nog wennen aan het programma. Dat is logisch, dat heeft even tijd nodig. Toch waren we opgelucht dat we iets in handen hadden, waarmee we verder konden. We hopen dat de winst ervan nu snel komt.”

Wil je weten hoe het Astrid en Evy verder is vergaan? Lees dan deel #5 van de serie Zoektocht van een moeder >>