‘Zou het toch dyslexie kunnen zijn?’

“In groep 5 ging het nog steeds niet beter. Evy werd al vrij snel dat jaar in een apart groepje met kinderen geplaatst dat extra instructie en meer oefentijd kreeg. Ralfi-lezen heet dat. Maar na een paar maanden gaf de juf aan dat die aanpak niet de gewenste verbetering opleverde; ze bleef te ver onder het gemiddelde leesniveau. Dus besloot de juf haar individueel te begeleiden. Ook kregen we een heel programma mee naar huis om nóg intensiever met Evy thuis te oefenen.” 

Ondanks al het oefenen bleef Evy worstelen met het lezen; de achterstand met klasgenootjes werd zelfs groter in plaats van kleiner. “Erg demotiverend voor Evy natuurlijk. En wij als ouders zaten ook met handen in het haar. Niet fijn.”

Beluister een fragment, waarin moeder Astrid vertelt over de ervaringen:

Geen label ‘dyslexie’ opplakken

Langzaamaan begon het bij Astrid en haar man Sander te dagen dat het misschien toch dyslexie zou kunnen zijn. Eerder was dyslexie al wel ter sprake gekomen, maar nog niet echt serieus overwogen. “Zoals ik al eerder zei, dat wuifden we altijd een beetje lacherig weg. Het is dat een vriendin mij attendeerde op een artikel over dyslexie in J/M, een blad voor ouders met schoolgaande kinderen. Toen ik dat las, herkende ik bijna alles van wat we ook met Evy meemaakten! Ik ben toen met dat artikel naar school gegaan, maar zij bleven nogal terughoudend. Ze wilden Evy niet zomaar het label ‘dyslexie’ opplakken. Dat snapten we ook wel, maar we hadden toch wat meer van de school verwacht.”

Hoewel Astrid had gehoopt op extra ondersteuning van een deskundige, bleef de school bij het advies dat in groep 4 was gegeven: blijven oefenen met lezen. De school wilde het nog een tijdje aankijken. Wat volgde was een lastige tijd voor Evy, waarin ze steeds onzekerder werd en een groeiend gevoel ‘dom’ te zijn.

Dyslexietest

Uiteindelijk, na veel aandringen van Astrid en Sander, gaf de school een verwijzing voor een dyslexietest af. Uit de uitgebreide dyslexietest bleek dat Evy inderdaad een ernstige vorm van dyslexie heeft. Evy zat inmiddels aan het begin van groep 6. “De diagnose gaf enerzijds veel rust, maar riep anderzijds ook weer veel nieuwe vragen op. Ik heb in die tijd dan ook heel veel websites en communities op Facebook afgestruind. Kijken wat andere ouders van kinderen met dyslexie zeiden: wat ze zelf deden om het lezen te verbeteren, of ze professionele hulp inschakelden en zo ja, welke dan, hoelang het duurde voordat ze verbeteringen zagen, wat het aan kosten met zich meebrengt.”

“Voor Evy zelf betekende de diagnose dyslexie dat ze zich nóg minder op haar gemak voelde. Want, hoewel ze nog helemaal niet begreep wat dyslexie inhield, wist ze wel: ‘er is iets met mij aan de hand; ik ben anders dan de rest’. En als je 9 jaar bent wil je het liefst erbij horen en net zo zijn als alle andere kinderen in de klas, toch?”

Wil je weten hoe het Astrid en Evy verder is vergaan?
Lees dan deel #3 van de serie Zoektocht van een moeder >>